Iraganeko mendetan, naturaren gora-beherek, ingurumariak eta urtearen sasoi ezberdinek giza-bizitzan izan duten eragin-indarra aztertzen ahalegindu izan naiz blog honetan behin baino gehiagotan. Arrantzaleen lan-jardunarentzat, esate baterako, neguan, udaberrian, udan ala udagoienean egoteak zernolako garrantzia zeukan erakutsi dut (ikus, besteak beste, «¿Por qué decidieron los bermeanos abandonar la actividad ballenera hacia mediados del siglo XVII?»). Baleak neguan bakarrik zeuden. Bisigua berdin. Atuna, berriz, udako arrantza zen. Eta bokarta, udaberrikoa. Eta espezie bakoitzak bere berezitasunak zituen harrapatzeko orduan; urteko aroari lotutako berezitasunak, jakina.
Beste batean, udaberriak nekazaritzatik bizi zirenentzat zeukan garrantzia azpimarratu izan dut (Ikus, adibidez, «El inicio de la primavera y la bendición del campo«).
Oraingoan, arrantzaleen bizitzara itzuliko naiz ostera ere. 1912ko galerna zakarraren mendeurrenaren ospakizunak gogora ekarri dit, naturaren fenomenoek -eguraldiak, ingurumenak, urtearen aroak, eta abar- eragin izugarria zeukatela gure aiton-amonen eguneroko jardunean; gaur egungo bizitza modernoan hain nabarmena ez den eragina. Eta horren haritik, orain urte batzuk prestatu nuen lan honekin gogoratu naiz. Eguraldiak itsastarren lan-segurtasunean duen influentzia izugarria aztertzen dut bertan, eta euskal kostaldeko arrantzale-komunitate tradizionalek zernolako neurriak hartu zituzten eragin horiek aurre egiteko.
Blog de Josu Erkoreka 